Dit is mijn innerlijke criticus: Mrs. Hyde

Dit is Mrs. Hyde. Mijn innerlijke criticus. Ze is mijn hele leven al bij me geweest en vertelde me waarom ik niet  genoeg ben. Dat ik incompetent ben. Ze bestookte met kritiek en doet me geloven dat ik dingen niet kan. Het grootste deel van mijn leven heb ik naar haar geluisterd.

Het is moeilijk om in jezelf te geloven. Het is niet iets dat we hebben geleerd. In plaats daarvan wordt ons geleerd te streven naar acceptatie en goedkeuring van anderen. Dat begint al als je een kleine peuter bent en een sticker krijgt van de juf omdat ze zo trots op je is omdat je vandaag op het potje hebt geplast en niet net zoals gisteren in je broek hebt gepoept en ze een beetje teleurgesteld was in je. Want je bent toch zo’n grote meid?

Later was Mrs Hyde degene die tegen mij zei: Neem lekker een wijntje dan kan je relaxen en vergeet je dat je vandaag een enorme fout hebt gemaakt en dat mensen over je praten.

Mijn eigenwaarde brokkelde stukje bij beetje af.

Ik geloofde absoluut niet meer in mezelf. Hoe kon dat ook: ik kon me niet eens aan de belofte houden om maar 2 glaasjes te drinken op een avond. Ook de afspraak om deze ochtend te gaan hardlopen kwam ik meerdere malen niet na.

Ik geloofde steeds minder in mezelf en mijn gevoel van eigenwaarde was gezakt naar niveau -38.

Toen nam ik de beste beslissing ooit. Ik realiseerde dat Mrs. Hyde, de wijnheks, me in haar greep had en stopte met alcohol drinken. Ik kwam in opstand tegen haar.  Na jaren mezelf en mijn dromen in de steek te hebben gelaten, en te leven in mijn comfortzone hakte ik de knoop door. Het was mijn allereerste stap in het opnieuw opbouwen van mijn gevoel van eigenwaarde. Ik was 7 dagen, 42 dagen, 100 dagen en nu al 3 jaar alcoholvrij. Ik herkende mezelf niet terug. Door de ruimte en tijd die ik creëerde met niet meer drinken, niet meer middag na middag en avond na avond hangen op de bank met een glas wijn, kreeg ik weer de moed om te dromen en in mezelf te geloven. De overwinning en trots die ik voelde omdat ik niet meer afhankelijk was van dat glas voedde mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Mrs Hyde is er nog en ze doet nog steeds lelijk tegen me. Ze zegt nog steeds dat ik het niet waard ben, dat ik dom ben, dat ik niet zorgzaam genoeg ben, me moet schamen, me schuldig moet voelen.

Maar ze verleidt me niet meer dat gevoel te verdoven met alcohol.